تن‌پوشی روانی و عاطفی
از نظر خالق زوج آفرین، زن و شوهر همواره تن‌پوش روانی و عاطفی یکدیگر هستند.
«آنها لباس شما هستند و شما لباس آنها».[1]
لباس زیباترین و در عین حال کامل‌ترین تعبیری است که خداوند متعال درباره نحوه روابط همسران بیان فرموده است. در تشبیه همسر به لباس، نکات و لطایف بسیاری نهفته است:
لباس، انسان را از آفت‌ها و آلودگی‌های محیط حفظ می‌کند، انسان نیز باید لباس خود را از آلودگی حفظ کند؛ بنابراین هر یک از دو همسر باید دیگری را از آلوده شدن به گناه محافظت کنند. همسر آگاه و مسئولیت‌پذیر با رفتار صمیمی، محبت‌آمیز و ارضای مطلوب نیازهای جسمانی، روانی و عاطفی شریک زندگی خود، او را از محرک‌های روانی، وسوسه‌های شیطانی و جاذبه‌های رفتاری و کلامی نامحرمان محافظت می‌کند.
انسان بدون لباس، بسیار نگران، مضطرب و پریشان است. لباس به انسان برهنه آرامش می‌بخشد. همسر نیز باعث آرامش انسان می‌شود.
لباس نزدیک‌ترین همراه وجود انسان است. گویی انسان و لباس او حقیقت واحدی را تشکیل می‌دهند. نزدیک‌ترین یار و محرم‌ترین رازدار انسان نیز همسر اوست. از اولین لحظه شروع زندگی مشترک، در معاشرت‌ها و گفتگوها، در سفرها و در رفتارها، به‌تدریج با ویژگی‌های شخصیتی همسر خود آشنا می‌شود. هیچ کس مانند همسر با ویژگی‌های شناختی، روانی و خصوصیات شخصیتی و اجتماعی همسرش آشنا نیست؛ زیرا همسران نزدیک‌ترین افراد به یکدیگر هستند.
همان‌طور که لباس، انسان را از سرما حفظ می‌کند، وجود همسر نیز کانون خانواده را گرم و زندگی را از سردی نجات می‌دهد. همسران شایسته گرمابخش دل‌های یکدیگرند. با گرمای وجود خود، با هر بی‌اعتنایی، سردمزاجی و وسوسه‌های شیطانی مقابله می‌کنند.
لباس، عیب‌ها و کمبودهای فرد را می‌پوشاند و او را از چشم عیب‌جویان دور نگه می‌دارد. همسران عاقل و موفق، با لباس محبتی که بر جسم و جان هم می‌پوشانند، کاستی‌های رفتار، ضعف‌های اخلاقی، شخصیتی و لغزش‌ها و خطاهای یکدیگر را از دید دیگران، خویشان و نزدیکان، حتی پدر و مادر خود پنهان می‌کنند و هیچ‌گاه شکایت همسر خود را نزد اعضای خانواده پدری خود نمی‌برند. آنها همواره می‌کوشند بین همسر و پدر و مادر خود، انس و الفت ایجاد کنند.
همان‌طور که لباس مایه زینت است، همسر و فرزند نیز مایه زینت خانواده‌اند. لباس به ظاهر فرد تنوع می‌بخشد و سبب آراستگی انسان در محیط اجتماعی می‌شود. همسر مناسب نیز با خوش‌زبانی، خوش‌خلقی، گشاده‌رویی، زیباگویی و گزیده‌گویی برای همسر و استقبال از کلام و رفتار وی، اعمال سلیقه و ابتکار و خلاقیت در زندگی روزمره، آراسته کردن خود برای همسر، فراهم کردن زمینه‌های رشد و تعالی همسر، فرزندآوری و فرزندپروری، سبب تنوع بخشیدن به زندگی مشترک می‌شود.
لباس باید از نظر طرح، رنگ، جنس و اندازه، مناسب انسان و متناسب با قامت او باشد. هر فرد هنگام خرید یا دوخت لباس می‌خواهد که لباسش نه گشاد باشد و نه تنگ، راحت و برازنده، محکم و بادوام، موقر، قابل‌تأیید و تحسین باشد، چراکه لباس نشانه‌ای از شخصیت انسان و شیوه زندگی فردی و اجتماعی اوست. همسر نیز باید کفو انسان و متناسب با فکر، فرهنگ و شخصیت انسان باشد.
[1]. «هُنَّ لِباسٌ لَکُمْ وَ أَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَّ»، سوره بقره، آیه 187.
